Owczarek staroangielski bobtail

Bobtail to rasa psów, która zyskała uznanie dzięki zdolności pilnowania i zaganiania zwierząt pastwiskowych. Obecnie jest to przede wszystkim pies rodzinny oraz wystawowy.

W naszym artykule znajdziesz szczegółowe informacje na temat temperamentu psów tej rasy, ich potrzeb związanych z pielęgnacją, warunków życia, stanu zdrowia oraz wad, które wykluczają je z dalszej hodowli.

Skąd pochodzi owczarek bobtail?

Wbrew temu na co wskazuje nazwa owczarek staroangielski bobtail nie jest wcale bardzo starą rasą psów. Rasa ta może mieć niespełna 200 lat, gdyż najstarszy znany wizerunek tego psa został uwieczniony na obrazie Sidneya Coopera z 1832 roku.

Pochodzenie psów tej rasy nie zostało określone dokładnie. Kynolodzy podejrzewają, że psy w tym typie znane były na Wyspach Brytyjskich już w średniowieczu. Z dużym prawdopodobieństwem bobtail pochodzi od europejskich owczarków w typie bergamasco, które krzyżowano z miejscowymi psami pasterzy. W niektórych źródłach podaje się, że w żyłach bobtaila płynie krew briardów, a także deerhoundów. Jedno jest pewne – przeznaczeniem tej rasy od początku jej istnienia było spędzanie owiec, a także obrona stad przed tak dużymi drapieżnikami, jak niedźwiedzie. W zimniejszym klimacie północy psy w tym typie, z uwagi na swoją mrozoodporną szatę, pomagały w spędzaniu reniferów.

Krótki ogon bobtaila, który jest obecnie jedną z jego cech charakterystycznych, również ma swoje uzasadnienie w historycznych uwarunkowaniach – w przeszłości za posiadanie psa pracującego nie trzeba było płacić podatku, a dla ich odróżnienia, obcinano im ogony. Angielska nazwa bobtail, to właśnie „krótki ogon”.

Wraz ze spadkiem liczby drapieżników zmieniło się również przeznaczenie bobtail`ów. Z psów stróżujących przy stadach zyskały uznanie przede wszystkim jako psy pasterskie, które pomagały w pilnowaniu stad owiec na pastwiskach oraz zaganianiu zwierząt do zagród.

Bobtail został uznany przez FCI 25 listopada 1963 roku, a w Wielkiej Brytanii uznano go już 1888 roku. Pierwsze psy tej rasy sprowadzono do Polski w 1975 roku, ale rasa nie zdobyła nigdy w naszym kraju zasłużonego jej uznania – jest to raczej pies dla koneserów.

Obecnie bobtail to przede wszystkim pies do towarzystwa i przyciągający spojrzenia pies wystawowy. Zmiana przeznaczenia nie pozostała bez wpływu na zmianę charakteru i usposobienia tej rasy.

Bobtail – wygląd psa

Owczarek staroangielski bobtail to pies dużej rasy, o mocnej i zwartej budowie ciała oraz kwadratowej sylwetce. Jest krępy, dobrze umięśniony, bardzo silny i wytrzymały. Charakterystyczna jest dla niego łagodnie wznosząca się linia górna i gruszkowaty kształt tułowia, gdy ogląda się go z góry. Klatka piersiowa jest głęboka, z obszernym mostkiem i dobrze wysklepionymi żebrami; lędźwie są silne i szerokie, a zad muskularny i mocny.

Głowa bobtaila jest proporcjonalnej wielkości; kufa mocna i kanciasta, oczy ciemne lub porcelanowe – najlepiej z pigmentowaną oprawą oczu; uszy małe, płasko przylegające do boków głowy.

Wiele psów rodzi się bez ogonów, a jeżeli już występuje, to jest niskoosadzony i mocno owłosiony – nigdy nie może być zakręcony lub noszony nad grzbietem.

Masa ciała	Dorosłe psy ważą 30-36 kg
Wzrost	Psy: nie mniej niż 61 cm Suki: nie mniej niż 56 cm
Rodzaj sierści	Obfita, szorstka, kosmata, nie całkiem prosta, ale i nie kędzierzawa. Nadzwyczaj obfity podszerstek tworzy gęstą, nieprzemakalną warstwę. Głowa mocno obrośnięta, tylko na uszach włos skromniejszy, szyja i kończyny przednie dobrze obrośnięte, szczególnie obfity włos na zadzie. Jakość i struktura sierści są ważniejsze, niż tylko jej długość i obfitość.
Maść	Różne odcienie szare, łupkowe lub błękitne. Tułów i zad umaszczone jednolicie, z białymi skarpetkami lub bez. Niepożądane białe łaty na tułowiu. Głowa, szyja, kończyny przednie i brzuch białe lub z barwnymi znaczeniami. Niepożądany jakikolwiek odcień brązu.

Charakter: czy owczarek staroangielski bobtail to pies dla mnie?

Bobtail to spokojny pies, o zrównoważonym i łagodnym usposobieniu, który cechuje się wysokim poziomem pobudzenia, nie jest ani nerwowy, ani agresywny. Jak w przypadku innych owczarków bobtail jest psem o dużych zdolnościach adaptacyjnych – może dostosować się do życia w mieszkaniu. Wiadomo jednak, że pies o pasterskiej przeszłości powinien mieć możliwość realizować swoje naturalne potrzeby żyjąc w gospodarstwie rolnym.

Aktywność

Bobtail to pies, który wymaga całkiem dużo ruchu – rasa ta pełniła rolę stróżów owiec. Mimo wszystko bobtail nie wymaga aż tak dużo aktywności, jak inne rasy stróżujące. Wystarczą trzy spacery w ciągu dnia, z których jeden będzie trwał około godzinę. Pies tej rasy, bez względu na pogodę, potrzebuje takiej minimalnej dawki ruchu każdego dnia. Bobtail to pies o silnym instynkcie terytorialnym, dlatego częścią jego pracy powinno być stróżowanie np. podmiejskiej dużej posesji, jeżeli pies nie mieszka na wsi.

Warunki bytowe

Bobtail to pies odporny na niekorzystne warunki atmosferyczny – w zasadzie przez cały rok może mieszkać w kojcu zewnętrznym, ale zdecydowanie nie jest to wskazane, gdyż psy tej rasy potrzebują bardzo bliskiego kontaktu z rodziną. Gdy bobtail będzie jednak mieszkał w kojcu zewnętrznym, to musi mieć dostęp do zacienionego miejsca i automatyczne poidło.

Pielęgnacja

Gęsta sierść bobtaila wymaga stałej pielęgnacji. Przyzwyczajanie psa do szczotkowania należy zacząć już od szczenięcia. Szczotkowanie przynajmniej raz w tygodniu, to w przypadku tego psa zupełne minimum. W dobrych rękach pies powinien być wyczesywany nawet 3 razy w tygodniu. Psy wystawowe czesze się tak, by włos na zadzie był nastroszony.

Pielęgnacja oczu, uszu i pazurów powinna odbywać się co tydzień. Włosy między palcami muszą być regularnie przycinane. Zęby należy szczotkować przynajmniej 3 razy w tygodniu.

Inne zwierzęta

Bobtail, jak na owczarka przystało, jest psem, który inne zwierzęta domowe bierze pod swoją opiekę. Wobec obcych psów, które wkroczą na jego teren może być nietolerancyjny.

Zdrowie: czy owczarek bobtail to chorowita rasa psów?

Owczarek staroangielski bobtail to silny i wytrzymały pies, który w dobrym zdrowiu może przeżyć średnio 10-12 lat.  Z uwagi na gęstą okrywę włosową psy tej rasy powinny być latem chronione przed udarem cieplnym. Należy również pamiętać, by nie trenować zbyt intensywnie z psem niedojrzałym fizycznie, by nie doszło u niego do trwałej kontuzji.

Mimo wszystko psy tej rasy mogą cierpieć na wybrane choroby:

• Miopatia mitochondrialna
• Dysplazja stawu biodrowego
• Dysplazja zastawki trójdzielnej
• Niedokrwistość
• Niewydolność zwieracza cewki moczowej
• Niedorozwój móżdżku
• Pierwotna dyskineza rzęsek
• Wrodzone zespolenie wrotno-oboczne
• Cukrzyca
• Zastój chłonki

Żywienie bobtaila: Jaką karmę wybrać?

Owczarka staroangielskiego można żywić zarówno gotową suchą karmą dla psów, jak i dietą BARF z odpowiednimi suplementami. Posiłki powinny być podawane o stałych porach, najlepiej w dwóch porcjach dziennie.

Nigdy nie karm psa tuż przed aktywnością fizyczną ani zaraz po niej, ponieważ może to prowadzić do wymiotów lub, co gorsza, groźnego dla życia skrętu żołądka. Regularnie monitoruj wagę swojego pupila, ponieważ bujna sierść może utrudniać ocenę jego rzeczywistej masy ciała.

Wprowadzając nową karmę, rób to stopniowo i ostrożnie – żołądek owczarka staroangielskiego jest wrażliwy, co może skutkować problemami ze wzdęciami.

Pamiętaj, że psy pracujące mogą wymagać dodatkowej suplementacji np. na stawy.

Bobtail hodowla

Zanim podejmiesz decyzję o zakupie bobtaila sprawdź dokłanie hodowlę. Umów się z hodowcą na spotkanie zapoznawcze. Na miejscu sprawdź, w jakich warunkach żyją psy. Zapytaj, w jaki sposób kontrolowany jest stan zdrowia suki i szczeniąt. Możesz również poprosić o wykaz osiągnięć suki i reproduktora.

Metryka, przegląd hodowlany i rodowód

Metryka to dokument potwierdzający pochodzenie psa, który jest podstawą do uzyskania rodowodu. Każdy hodowca zarejestrowany w ZKwP ma obowiązek przekazać metrykę osobie kupującej szczeniaka. Zgłoszenie miotu do oddziału ZKwP musi nastąpić w ciągu dwóch tygodni od narodzin. Na tej podstawie, około szóstego tygodnia życia szczeniąt, hodowlana komisja przeprowadza wizytę kontrolną w miejscu ich narodzin. W trakcie tej wizyty oceniany jest stan zdrowia szczeniąt, ich uzębienie, oznakowanie oraz warunki panujące w hodowli. Po zakończeniu kontroli hodowca otrzymuje metryki dla szczeniąt, które następnie przekazuje nowym właścicielom.

Kiedyś metryki były wydawane jedynie wybranym szczeniętom z miotu, jednak obecnie przysługują wszystkim bez wyjątku. Jeśli hodowca twierdzi inaczej, kupujący powinien być czujny.

Rodowód to dokument potwierdzający rasowość psa i zawierający szczegółowe dane o jego pochodzeniu, przodkach, ich osiągnięciach, badaniach oraz szkoleniu. Chociaż posiadanie rodowodu nie jest obowiązkowe, jest on konieczny do udziału psa w wystawach czy prowadzenia hodowli. Aby uzyskać rodowód, właściciel musi posiadać metrykę psa, zapisać się do oddziału ZKwP jako członek, uiścić składkę członkowską, a następnie złożyć metrykę i umowę kupna psa w oddziale. Dokumenty te są przesyłane do Zarządu Głównego ZKwP, który wystawia rodowód.

Rodowody wystawiane przez ZKwP są uznawane przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI), której ZKwP jest jedynym członkiem w Polsce.

Ile kosztuje owczarek staronagielski bobtail?

Szczeniaki bobtaila ze wzorowo prowadzonych hodowli mogą kosztować od 3000 do 5000 zł. Do tej ceny należy doliczyć koszty wyprawki oraz miesięcznego utrzymania psa dużej rasy.

Wady dyskwalifikujące psy z dalszej hodowli

• Agresja lub nadmierna lękliwość.
• Każdy pies, wykazujący wyraźne deformacje budowy i zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.
• Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.

Ciekawostki o bobtailach

• Nazwa rasy określa charakterystyczny ogon psa – bobtail znaczy „krótki ogon”.
• W przeszłości bobtaile były wykorzystywane przez handlarzy bydłem do zaganiania zwierząt.

Bibliografia

M. Ceregrzyn (red.), Psy rasowe. Kompendium lekarza weterynarii i hodowcy, MI Polska, Warszawa 2008.

J. Cunlife, przekład M. Redlicki, Rasy psów. Kompendium, wyd. Parragon, UK 2007.

A. Gough, A. Thomas, Predyspozycje rasowe do chorób psów i kotów, wyd. SIMA WLW, Warszawa 2006.

E. Verhoef-Verhallen, Encyklopedia psów, D.W. Bellona, Warszawa 2003.

www.zkwp.pl/wzorce/16.pdf