Spis treści
A co to takiego ten mondioring?
Mondioring. Słowo powstałe z połączenia „mondio” – świat i „ring” – łączący wszystkie tradycyjne dyscypliny kynologiczne sportów ringowych. Wywodzi się z połączenia i ujednolicenia regulaminów Ringu Francuskiego, Ringu Belgijskiego i Campagne. Założeniem przy tworzeniu tej dyscypliny było to aby stopień trudności dla zawodników był progresywny, dawała ona pole do rywalizacji a także była zabawna i ciekawa dla widzów. Tytuły przyznawane w mondioringu są uznawane na całym świecie. W 2016 roku regulamin mondioringu został oficjalnie zaakceptowany przez Związek Kynologiczny w Polsce.
Dla kogo jest ten sport?
Dla każdego kto chce pracować nad posłuszeństwem opartym na wzajemnym porozumieniu i szacunku do naszego czworonożnego partnera. Trenowanie mondioringu wymaga stworzenia idealnego teamu pomiędzy przewodnikiem i psem. Jeżeli fascynuje cię odkrywanie możliwości twojego psa, budowanie go i pociąga wielozadaniowość dyscypliny, to ten sport jest dla ciebie.
Ogólnie o zasadach.
Regulamin mondioringu podzielony jest na trzy główne zadania, wykonywane po sobie obowiązkowo w następującej kolejności: posłuszeństwo, skoki, obrony. Zadania te z kolei składają się z serii ćwiczeń i tu kolejność zazwyczaj ulega już zmianie. Ma to na celu zapobieganiu ślepemu wytresowaniu psa przez przewodnika. W mondioringu wyróżnia się trzy poziomy/kategorie wyszkolenia, różniące się czasem pracy psa na ringu (w kategorii I pies pracuje średnio 15 min a w kategorii III aż 45 min) oraz stopniem trudności wykonywanych ćwiczeń (np. trudniejszy aport, dłuższe odległości pomiędzy przewodnikiem a psem, porozkładane jedzenie na ringu itp.) To co nieodmiennie zaskakuje, to scenariusz, zawsze inny dla kolejnych zawodów. Według wybranego tematu przygotowuje się wystrój ringu, rekwizyty, w tym przedmioty używane przy zadaniach z obrony oraz aporty. Oczywiście organizator musi przestrzegać regulaminu mondioringu, a to znaczy, że aportem może być gąbka zamoczona w wodzie, dwa związane buty, pluszowa maskotka czy kask budowlany o wadze nie większej niż 1kg, ale zabronione są przedmioty ze szkła i metalu.
W czasie startu na placu, oprócz przewodnika i psa, przebywa sędzia, komisarz, osoba zapisująca przyznane punkty i uwagi sędziego, pomocnicy, którzy zmieniają np. wysokość przeszkód lub rzucają pokarm, oraz pozoranci. Pozorant pełni rolę asystenta sędziego, który ma pomóc ocenić odwagę, spryt, szybkość i umiejętność radzenia sobie w sytuacji zagrożenia. Podczas zawodów pozorant ubrany jest w kombinezon ochronny do pełnego gryzienia (zawodniczy kombinezon waży około 10 kg), a także używa bambusowej pałki o średnicy około 2,5-3 cm naciętej z jednaj strony na cztery części, która służy bronieniu się przed atakami lub prowokowaniu psa.
Mondioring jest jedynym sportem obronnym, gdzie pozorant może bronić się pałką bambusową, przedmiotami, robić uniki i zwody, ale nie może uderzyć psa.
Posłuszeństwo w mondioringu koncentruje się na funkcjonalności i praktyczności. Zadaniem kolejnych ćwiczeń jest min. podkreślenie umiejętności przewodnika dotyczących kontroli nad psem pomimo czynników rozpraszających i zewnętrznych utrudnień. Pies od momentu wkroczenia na plac, aż do zakończenia startu nie jest kontrolowany za pomocą obroży i smyczy. Zabronione są także wszelkiego rodzaju pomoce w postaci gryzaków, piłek czy smakołyków. Przewodnik może wydać tylko jedną komendę dla każdego następującego po sobie ćwiczenia. Kolejne komendy wydawane do tego samego ćwiczenia powodują utratę punktów cząstkową lub całkowitą. Zasada ta jest wspólna dla wszystkich zadań
Pies startujący na najwyższym poziomie tzw. królewskiej kategorii , wykonuje następujące ćwiczenia:
1) Posłuszeństwo: chodzenie przy nodze bez smyczy, pozostawanie pod nieobecność przewodnika, wysyłanie psa w linii prostej na odległość 40 m, zmiany pozycji (siad, waruj, stój) według kolejności ustalonej przez sędziego, niepodejmowanie pokarmu, aportowanie obcego przedmiotu, szukanie przedmiotu przewodnika.
2) Skoki: pionowa ściana tzw. palisada o wysokości 2,30 m, skok w dal na odległość 4 m, płotek o wysokości 1,20 m – pies wykonuje skok tam i z powrotem.
3) Obrony: atak psa frontalny na pozoranta z pałką, atak psa frontalny na pozoranta
z przedmiotem zwodniczym (rozpraszającym), atak w ruchu z chwytem, atak w ruchu z odwołaniem, wyszukiwanie pozoranta i konwojowanie, obrona przewodnika, pilnowanie obcego przedmiotu na komendę.
Mondioring jak zacząć?
Abyśmy mogli zacząć trenować mondioring, musimy znaleźć trenera, który nie tylko świetnie zna regulamin mondioringu ale co istotne potrafi go przełożyć z teorii na praktykę. To musi być osoba doświadczona w pracy z psami. Od naszego trenera będzie zależało czy właściwie dostosuje program nauki do możliwości naszych i naszego psa.
Treningi zaczyna się już z małym 8 tygodniowym szczeniakiem. Od tego momentu do naszych pierwszych zawodów upłyną średnio dwa lata, tyle trwa cały proces szkolenia. Pod okiem wybranego szkoleniowca, przyszły zawodnik, będzie uczył się poprawnego wykonywania ćwiczeń, poznawał własnego psa, rozwiązywał pojawiające się podczas szkolenia problemy.
Pamiętajmy, że o ile naukę posłuszeństwa i skoków możemy „odrobić w domu”, to aby nauczyć szczenię poprawnej techniki gryzienia, pracy na pożądanych emocjach, ich wygaszania i wzmacniania, musimy mieć wsparcie dobrego pozoranta-szkoleniowca. Bądźcie czujni komu powierzacie swoje psy, gdyż „odrobienie” popełnionych błędów, odbudowanie psa często kosztuje Was rok dodatkowej pracy a czasami jest to niemożliwe w ogóle. Nasuwa się pytanie, gdzie szukać dobrego trenera, czym się kierować? Najprostszą odpowiedzią są wyniki. Dobrym wyborem będzie ten kto rozwija się w sporcie, który wybraliście. Ma wysokie wyniki sportowe, zawodnicy, których wyszkolił startują na zawodach, ciągle doskonali swój warsztat poprzez udział w seminariach, treningach z uznanymi na świecie zawodnikami/pozorantami, zdobywa kwalifikacje na imprezy rangi światowej, szczyci się nieposzlakowaną opinią w środowisku.
A pies?
No właśnie, co z tym psem? Jak wybrać właściwego psa do mondioringu?
Otóż rozważnie. Zwracajmy uwagę na geny i pochodzenie, nie bagatelizujmy informacji płynących z rodowodu interesującego nas szczeniaka. Pies, który sprawdzi się w tym sporcie przede wszystkim musi być socjalny. Ogromne znaczenie dla przyszłej pracy z nim, będą miały warunki w jakich przyszedł na świat,
z iloma bodźcami miał do czynienia w tym czasie, z iloma ludźmi w tym dziećmi, czy zwierzętami miał kontakt nim trafił w nasze ręce. Kolejną kluczową cechą, która ułatwi nam szkolenie, będzie mocno rozwinięta chęć pracowania z człowiekiem i dla człowieka a nie dla zewnętrznej nagrody. To na tym zbudujemy późniejszą więź z naszym psem. Obserwujmy jak interesujące nas szczenię reaguje na sytuacje stresowe. To, że pies może się wystraszyć jest najzupełniej normalne, istotne będzie to jak szybko dojdzie do siebie i przejdzie nad niemiłym doświadczeniem do porządku dziennego. Oceńmy popęd łupu (naturalnie uwzględniając wiek psa), czy pies jest zainteresowany pościgiem za np. kawałkiem skórki, chwytaniem a jeżeli tak to jak mocno jest w to zaangażowany, jakie przeszkody jest wstanie pokonać aby otrzymać „nagrodę” oraz czy jest w tym wytrwały.
Bardziej ufajmy doświadczeniu hodowcy, niż testom, ponieważ te ostatnie powiedzą nam tylko to jak dane szczenię zareaguje na bodziec w dniu wykonania testu. Następny dzień może nam przynieść całkiem inny wynik, gdyż szczenię będzie bogatsze o doświadczenie dnia ubiegłego albo po prostu się porządnie wyśpi. Bez względu na nasz ostateczny wybór, pamiętajmy o naszej roli w późniejszym kształtowaniu psiego sportowca i o tym, że nawet w tego wybitnie utalentowanego psa trzeba włożyć wiele godzin pracy spędzonych na treningach aby osiągnąć wysoki poziom wyszkolenia.
